Penas accesorias privativas de dereitos: a prohibición de residencia

As prohibicións de residir en determinados lugares ou acudir a eles, de aproximación e de comunicación merecen, dende hai algún tempo, a atención do lexislador penal, até o punto de erixirse nas protagonistas, no marco das consecuencias derivadas do delito, de recentes reformas do Código Penal e da Lei. Consecuencia disto, hoxe en día falamos das modalidades de afastamento como a pedra angular sobre a que o lexislador tenta construír un sistema de sancións orientadas cara á protección da vítima. Baixo esta nomenclatura xenérica de “penas de afastamento” teñen acollida tres modalidades distintas: a privación do dereito a residir en determinados lugares ou acudir a eles (art. 48.1 CP); a prohibición de aproximarse á vítima ou a aqueles dos seus familiares ou outras persoas que determine o xuíz ou tribunal (art. 48.2 CP); e a prohibición de comunicarse coa vítima ou con aqueles dos seus familiares ou outras persoas que determine o xuíz (art. 48.3 CP). A prohibición de residencia é a modalidade de afastamento máis antiga. Xa se atopaba prevista de maneira expresa no artigo 67 do Código Penal de 1944/1973, que contemplaba a prohibición do reo de “non volver” ao lugar onde se cometera o delito ou a aquel no que residise a vítima, cando este fose distinto do primeiro.