Penas accesorias privativas de dereitos: a prohibición de comunicación

A prohibición de comunicación coa vítima, ou con aqueles dos seus familiares ou outras persoas que determine o xuíz ou tribunal, de conformidade co disposto no artigo 48.3 do Código Penal, prohibe, ao agresor, establecer contacto escrito, verbal ou visual con calquera das persoas protexidas por esta prohibición, mediante calquera medio de comunicación, incluídos os informáticos e telemáticos. O sistema normativo español confire a esta medida unha amalgama ampla de funcións, entre as que destaca a de pena accesoria privativa de dereitos. Deste xeito, o Código Penal intégraa no contido do artigo 33, clasificándoa como unha pena leve, menos grave ou grave en atención á duración pola que sexa imposta. Polas súas características, trátase dunha medida idónea para aqueles casos en que os suxeitos afectados non se poden distanciar de xeito físico (é dicir, para casos onde non é posible acordar unha prohibición de aproximación, por exemplo, por razóns laborais). Deste xeito, o condenado a esta pena pode cumprir unha prohibición de comunicación ao tempo que reside no mesmo lugar que a vítima e, asemade, pode aproximarse a ela, ao seu domicilio, traballo e lugares frecuentados por ela, pois o único que se prohibe é establecer comunicación por calquera medio informático, telemático, escrito (carta, correo electrónico ou fax), verbal ou visual.